Kielce ROCKują 2018. Kult, Ten Years After, Chris Farlowe & The Norman Beaker Band na Kadzielni [WIDEO, ZDJĘCIA]

- W końcu nie jesteśmy najstarsi na scenie - żartował Kazik, który wraz z zespołem KULT wystąpił na finał niedzielnego koncertu kończącego festiwal Kielce Rockują. Wcześniej prezentowały się formacje Ten Years After i Chris Farlowe z zespołem Normana Beakera.

Kielce Rockują 2018. ZDJĘCIA WIDOWNI [NIEDZIELA]

Ten Years After to jeden z czołowych brytyjskich zespołów bluesrockowych popularnych na przełomie lat 60. i 70. Zespół został założony w 1967, w składzie: Alvin Lee, Chick Churchill, Leo Lyons i Ric Lee. Niedługo po tym dostał zaproszenie by grać na Windsor Jazz Festival, co zaowocowało kontraktem z Deram – pochodną wytwórni Decca Records. Po odbyciu tournée w Skandynawii i Stanach Zjednoczonych, grupa wydała drugi album Undead, który zawierał niezapomniany „I'm Going Home”. W 1969 pojawili się na Newport Jazz Festival, pierwszym festiwalu, na który zostały zaproszone zespoły rockowe. W sierpniu Ten Years After wystąpił w przełomowym dla siebie Festiwalu Woodstock, prezentując prawie dziesięciominutową interpretację „I'm Going Home”, która była kluczową w później wydanym filmie i ścieżce dźwiękowej. M.in. dzięki temu występowi, i dzięki jego stylowi gry na gitarze, Alvin Lee był na początku lat 70. nazywany „Królem Szybkości” („Speed King”). W 1970 Ten Years After wydał Love Like a Man, swój pierwszy singel w Wielkiej Brytanii. Ten Years After zjednoczył się ponownie w 1983, odbywając trasę koncertową w Wielkiej Brytanii, grając kilka koncertów w USA w 1988 i wydając jeden album About Time (1989).

Chris Farlowe to brytyjski wokalista, kompozytor i autor tekstów. Znany z przeboju „Out of Time” (z repertuaru The Rolling Stones) oraz ze współpracy z zespołem Colosseum (1970–1971). Henry Deighton jako nastolatek słuchał piosenek Doris Day. Jego matka była pianistką, słuchała nagrań takich wokalistek jak Sarah Vaughn i Ella Fitzgerald. Gdy nastał rock and roll, John Henry Deighton zainteresował dokonaniami takich jego przedstawicieli jak: Jerry Lee Lewis i Johnny Burnette. Słuchając później takich artystów jak Bobby Blue Bland i John Lee Hooker zainteresował się bluesesem i soulem. Pod wpływem skifflowej muzyki, wykonywanej przez Lonniego Donegana złożył własny zespół John Henry Skiffle Group, z którym w 1957 roku odniósł sukces podczas londyńskiego przeglądu zespołów amatorskich. W nawiązaniu do nazwiska amerykańskiego gitarzysty jazzowego Tala Farlowa przyjął pseudonim artystyczny Chris Farlowe. Pod koniec lat 50. stanął na czele zespołu Chris Farlowe and the Thunderbirds, w którym występowali tacy muzycy jak: Albert Lee – gitara, Dave Greenslade i Peter Solley – instrumenty klawiszowe, Rick Charman i Bugs Waddell – gitara basowa, Johnny Wise, Ian Hague, Carl Palmer – perkusja i Gerry Temple – kongi. Dał się poznać jako charakterystyczny wykonawca, obdarzony potężnym, dynamicznym głosem.

Wydał poza tym kilka albumów nagranych z innymi muzykami: Olympic Rock & Blues Circus (1981, z Brianem Augerem i Petem Yorkiem) oraz Extremely Live at Birmingham Town Hall (1988, z udziałem takich muzyków jak: Spencer Davis, Pete York, Colin Hodgkinson, Zoot Money i Miller Anderson).

Źródło informacji o zespołach: materiały organizatora.